Van de zuidkust naar de zuid-oostkust

Na een regenachtige nacht op “Bimbipark”, gingen we naar “Cape Otway Lighthouse”. Onderweg trouwens nog een moment waarbij een jongedame heel bezorgd omging met een uit een boom gevallen jong Koalabeertje. Carli vroeg naar hoe en wat, en ze had de “dierenambulance” al gebeld – dit ging dus goed komen; zo mooi om te zien hoe zorgzaam zij bij het jong stond en het verkeer op voldoende afstand hield. Om bij de vuurtoren te komen volgden we een bospad waarbij er regelmatig voor slangen werd gewaarschuwd! Het lighthouse viel wat tegen en we gingen snel verder voor het 2^e deel van The Great Ocean Road. Dit stuk bleek vooral een kustweg te zijn, met steeds zicht op de oceaan. We passeerden wat dorpjes welke erg toeristisch waren. Dit gedeelte was minder spectaculair dan het 1^e stuk. Bij de plaats Torquay, (einde van de Ocean Road), hebben we vanaf de boulevard naar de vele surfers gekeken. Deze stad is dan ook een bekende surf-badplaats. We reden door naar Geelong, waar we de vele beschilderde muren van diverse gebouwen in het stadje bekeken, deze kunst heet “street-art” en het was zeker de moeite van het bezichtigen waard.

De volgende dag door, via Melbourne” naar Traralgon. Melbourne blijkt echt een wereldstad en de wegen er omheen waren erg druk met op een gegeven moment een enorme brug met aan beide zijden 5 rijbanen. We hadden al mooie skyline- zichten gehad, maar juist vanuit de korte file bovenop de brug, was deze erg speciaal. Deze rit ging verder over de M1 Highway, opnieuw om de zogeheten “overbruggings- kilometers te maken. Deze M1 is op sommige plaatsen een tolweg, waarbij men via een op je mobiele telefoon geïnstalleerde app in combinatie met je kenteken, het bedrag binnen 3 dagen na je gemaakte rit, van je bankrekening afschrijft. Dus géén tolpootjes en dergelijke maar een volledig digitale registratie en verrekening . Vanuit Traralgon gingen we naar de plaats Lake Entrance, een saaie weg; soms 4-baans maar meestal 2-baans. Diverse gelijkvloerse kruisingen en zelfs ook gewoon fietsers op de smalle (vlucht)- strook langs de kant van de weg. Er gebeurden hier ook regelmatig ongelukken helaas; wat wil je ook anders, heuvelachtig met niet het optimale zicht en toch de mogelijkheid om de weg over te steken?

Lake Entrance, (inderdaad het begin van een meer of eigenlijk dat van een baai), is een toeristisch stadje met mooie winkeltjes en genoeg restaurants en pubs, het oogt meteen gezellig bij binnenkomst ervan. We besloten dan ook om hier uit te gaan eten en bleven aansluitend ook echt ouderwets hangen in de kroeg! We raakten aan de praat met 2 leuke meiden, Megan en Danielle genaamd en we hadden een beregezellige avond. We zijn de gezelligheid echt nog niet verleerd zo bleek maar weer, al was het dan dit keer met andere mensen en niet met onze lieve familie en of vrienden thuis[e-1f609]. De volgende dag hebben we het stadje uitvoerig bekeken; een mooie haven met daarbij ook een loopbrug naar het strand / surfeiland. Het ziet er allemaal erg verzorgd uit, schoon, veilig en gewoonweg allemaal prima materiaal wat wordt toegepast op looppaden, leuningen en dergelijke. Parkjes en openbare toiletten zijn over het algemeen ook prima onderhouden en mooi aangelegd.

Maandag weer verder en op weg naar Eden, gelegen aan de zuidoost- kust. We gingen via het “Lind National Park” en ook het “Alfred National Park”. Een prachtige route, veelal door erg gevarieerde bossen afgewisseld met open gebieden met weilanden met de vele grazende koeien en schapen. Omdat we inmiddels ook dichter bij Sydney aan het komen zijn, en omdat we nog voldoende dagen met de camper over hadden, besloten we om ook nu weer een dagje extra in Eden te blijven. Het holiday- park was ook dit keer weer prima, (wij vinden het telkens ook erg fijn om een goede internetverbinding te hebben), dus dat voelde helemaal top. We gingen na het ontbijt een stukje rijden en kwamen langs een golfbaan, en dit keer konden we de verleiding niet weerstaan, dus hup naar binnen naar de golfpro. Hij kwam met een leuk arrangement en we gingen 9 holes lopen, (zoals dat heet in het golfjargon[e-1f609]). Probeert een golfer normaal gesproken een “birdy” (dat is één slag onder par), te slaan of zelfs nog beter, wij konden vandaag een “kangaroe” behalen! Wat bleek; Wel 70 machtig mooie kangoeroes verbleven samen, rondom en met ons op de baan. Op een gegeven moment staan er dan gewoon een hele groep heel erg dichtbij je en dat is toch echt heel uniek. Ze zijn dan ook al lang gewend aan die vreemde figuren die daar al zwetend, een karretje vooruit trekken, en ook nog tegen zo’n klein balletje slaan. We scoorden overigens allebei géén “kangooroo” (Engelse spelling), en ook geen “Birdy”! Gelukkig maar voor deze dartele springende buideldieren. Na afloop bezochten we nog de “Boyds Tower” waar vanaf men in de maanden juni tot en met november men ook regelmatig de walvissen kan spotten. Wij zagen er helaas dit keer geen één. Die prachtige zoogdieren mochten we al eens zien zwemmen op onze eerdere reizen (Nieuw Zeeland 2011).