Door het binnenland van Victoria naar de zuidkust

Na afscheid genomen te hebben van Mary en Michael, reden we eerst via de Motorway en daarna weer een stukje over een binnenweg, naar de stad Bendigo. Een prachtige, rijke stad met bijvoorbeeld ook een kathedraal. Voor ons volledig onbekend, maar toch ook eentje met meer dan 100.000 inwoners. Wat ook hier weer opviel, zijn de enorme brede straten en dit keer ook de mooie gebouwen. Australië is nog redelijk jong en heeft ook nog niet veel cultuurhistorie, maar deze stad heeft toch echt al wel een uitstraling met een verleden opgebouwd. We namen hier dan ook een extra dag rust, en hebben nog heerlijk genoten van het stadscentrum. Het toeristen- informatiecentrum was bijvoorbeeld, gehuisvest in een prachtig oud gebouw.

Vanuit Bendigo gingen we dit keer weer via een toeristische route richting het Zuiden. Deze liep voornamelijk door uitgestrekte bossen, een weg met vele bochten en grotendeels met een doorgetrokken streep midden op de weg, dus vooral op de linker weghelft blijven rijden. Overigens worden de gevaarlijkere bochten telkens erg goed aangegeven, met zelfs adviessnelheden van 25 km per uur! Toen we in Halls Gap kwamen, wat gelegen is in het Grampians National Park, gingen we eerst naar een uitzichtpunt “Boroka Lookout” genaamd. Hoog gelegen met daarnaast ook erg veel wind, met een zicht op een vallei met 3 grote kratermeren. Daarna na een wandeling door de bossen, naar de Silversand Falls, niet erg hoog dit keer maar zeker de moeite van het bezoeken waard. Toen we op de camping waren, zag Carli op het naast gelegen stuk grond een groep kangoeroetjes (Wallaby’s), en hij maakte wat opnames van een moeder met een kleintje in haar buidel, erg bijzonder. Maar het mooiste moest nog komen; toen hij terugliep kwam er een groep van wel 30 Wallaby’s over de camping gesprongen, met daarbij ook weer enkele moeders met kleintjes in de buidel. Wat geweldig om deze zo dartel en zonder enige vrees tussen de campers en de mensen te zien springen onderweg naar toch een naastgelegen rivier en bos, alwaar ze de nacht zouden gaan doorbrengen.

De volgend dag verder naar Warrnambool, eerst nog een stuk door het Grampians National Park, en toen weer door het uitgestrekte land “in the middle of nowhere”. Je rijdt dan echt stukken van wel 20 km waarbij je geen enkel ander voertuig tegenkomt. Warrnambool ligt aan de zuidkust van Australië, dus uiteraard ook even heerlijk naar het strand. Er bleken hier veel surfers op de hoge golven en de wilde branding, hun hobby uit te oefenen.

De dag erna in de plaats Allansford aan de “Great Ocean Road” begonnen. Een erg bijzondere attractie welke hoog op ons lijstje stond om te gaan beleven; nou dat was dan ook geheel terecht! Als eerste deden we de “Childers Cove” aan, prachtige rotsen in de zee. Vervolgens nog korte uitstapjes bij een viertal uitkijkpunten, de ene nog mooier dan de andere, om dan uit te komen bij de bekende “Twelve Apostels”. We besloten om deze eerst te gaan zien vanuit een helikopter, en dat werd voor ons beiden dan ook onze eerste trip met een dergelijke “hoogvlieger”. Erg leuk om dit eens te ervaren maar nog meer bijzonder was toch zeker het zicht op de rotsen welke uitsteken vanuit de oceaan. Overigens kun je vaak goed zien dat het stuk rots eerst vast heeft gezeten aan het vaste land maar dat deze op de een of andere manier is los gekomen ervan. Dat het niet met mankracht is gedaan dat moge duidelijk zijn. Na een behouden vaart, gingen we nog wandelend naar het uitzichtpunt, en het is en blijft een prachtig iets om deze rotsen parmantig boven het water uit te zien steken. Uiteindelijk zouden we deze trip afsluiten met een overnachting op een zogeheten “groene – eco- camping; "Bimbi Park" genaamd, in Cape Otway. Er stond in de beschrijving vermeld dat men er Koala -beertjes kon gaan spotten, nou dat was dus ook echt zo. Fantastisch; Carli met een verrekijker er op uit, over de camping en zoeken maar! Je ziet dan andere mensen bij een boom staan, naar boven kijkend, en ja natuurlijk zie je ze zelf dan ook gauw. Moeder koala heerlijk liggend in meestal een splitsing van de stam naar een grote tak, met haar kleintje in de buurt op dezelfde tak. We hebben er enkele mogen bewonderen en je beseft dan hoe bijzonder zoiets is. In een Europese dierentuin moet je entree betalen en hier zijn ze gewoon gratis en vrijuit om je heen te bewonderen. Al met al was deze dag er eentje van een 10 kortom; geweldig echt eentje om in te lijsten.