Het noorden van het Zuider-eiland

Het noorden van het Zuider-eiland in Nieuw Zeeland:

Op zaterdagmorgen 19 november werden we ’s ochtends om 6.40 gewekt door het alarm van de telefoon; we moesten zo vroeg opstaan dit keer omdat we om half 9 met de veerboot (ferry) over gingen van het noordereiland naar het zuidereiland…., we waren niet de enige zo bleek. Een drietal rijen met volop campers stonden er al opgesteld. Deze ferry is een enorm grote boot met in totaal wel 10 dekken. Van alles aan boord zoals een restaurant, bar met live muziek, en op het 10e dek (het sun-deck), heb je een erg goed uitzicht. De boot ging behoorlijk op en neer en helaas kreeg Carli hier toch wel last van, maar gelukkig was er dus een band aan boord die voor enige afleiding zorgde. Naderhand hebben we op het bovenste dek gestaan, en gezien hoe of de veerboot zich tussen de fjorden (de Marlborough Sounds), wist in te manoeuvreren. In 1963 verloren bij eenzelfde soort overtocht helaas 62 opvarenden het leven vanwege een hevige storm. Ditmaal gelukte het de kapitein om ons netjes over te zetten en we kwamen veilig en wel aan in Picton. Daarna met de camper van boord en richting het Noord- Westen naar het Abel Tasman Nationaal park. We moesten over de Takata Hill, welke ongeveer 800 meter hoog is, en dit over een lengte van 25 km, maar met toch wel flinke steile hellingen erin. Ook zijn het volgens de boeken in totaal 365 bochten (niet bijgehouden) maar het was in ieder geval een flink getrek aan het stuur voortdurend, wel een bijzondere ervaring voor chauffeur Carli. Aangekomen in Pohara was het heerlijk weer met een lekker zonnetje, en hebben we lekker nog even op het strand gelegen.
De volgende dag besloten we om het Wanui Falls Track Path te lopen. Deze wandeling kwam uiteindelijk uit bij de Wanui Falls met onderweg een prachtige natuur met diverse riviertjes. We moesten ook over ’n hangbrug waar maar 1 persoon per oversteek overheen mag “lopen – klauteren”. Deze brug ging over een ca. 10 meter eronder gelegen stroomversnelling, dus alles bij elkaar wel spectaculair maar onverschrokken bereikten we allebei de overkant. De waterval was prachtig en we genoten dus met volle teugen van deze wandeling (ook bij de terugtocht weer over de hangbrug dus opnieuw weer bibberen hahaha). Hierna aangereden naar het dorp Wakefield want dat lag op onze route, en ja wel erg leuk omdat onze goede vrienden uit Engeland (Barry & Jo), juist die achternaam – Wakefield, hebben. Hier bleek de oudste kerk van het zuidereiland te staan en ook het kerkhof was volop voorzien van oude graven met overledenen uit zelfs 1864. Opmerkelijk waren ook de oude en grote bomen welke in deze omgeving staan en waar men erg zorgvuldig mee om gaat om deze nog jaren te laten groeien. In Richmond hebben we overnacht op ‘n Top 10 Holiday Park. De volgende dag stond in het teken van kilometers maken, dus ’s morgens aangereden, onderweg koffie gedronken en brood gegeten in de camper en rond 15.00 uur waren we in Kaikoura. Deze plaats is in heel Nieuw Zeeland bekend omdat men daar walvissen kan spotten. We besloten om het dorp in te lopen en om tickets voor de volgende dag te halen. We reserveerden voor de tocht van 12.15 uur en liepen nog verder het dorp in voor een lekker bakje cappuchino.
De volgende dag op tijd bij het Whales Watch office aangekomen, en we werden met een bus met in totaal ca. 50 pesonen naar de boot gebracht. Deze boot gaat met grote snelheid de zee op en men moet op de stoel blijven zitten tot het moment dat men naar buiten kan om te spotten, en eventueel foto’s te nemen. De eerste stop kwamen we bij een stel albatrossen. Deze soort (Royal Albert) heeft een vleugelwijdte van wel 3 meter en het is leuk om ze zo over de zee te zien scheren op zoek naar van alles (voornamelijk vis). Daarna weer verder de zee op, waarbij een matroos met een bepaald apparaat geluiden uitzendt wat weer de aandacht van de walvissen schijnt op te wekken, iets wat dus lukte want het eerste exemplaar lag, (zo leek het wel), op ons te wachten! Deze walvis was ongeveer 20 meter lang (gewicht ca. 60.000 kg), en ligt ongeveer een 10-tal minuten zuurstof naar binnen te werken waarna het weer afdaalt naar dieptes plaatselijk van wel 1500 meter. (Er bleek op deze plaats een soort kloof onder bij de zeebodem te liggen welke ook weer warme bronnen heeft welke zorgt voor warmere stromingen die in combinatie met de koude stromingen juist een situatie geven waar walvissen op af schijnen te komen). De bemanning gaf tijdig aan wanneer dat de walvis voor de laatste keer zijn ademstoot uit zou spugen ( en weer inhaleert?), alvorens weer het “diepe sop” te kiezen, zodat iedereen klaar stond met camera om de mooie foto te kunnen schieten waarop juist te staart van de walvis boven het water uit komt.
We voeren weer verder en totaal hadden we 3 walvissen op een dergelijke manier mogen spotten, en dus echt van ongeveer 20 meter afstand. (Bij de boeking bleek dat we 80% van de ticketprijs terug zouden krijgen indien we geen walvis zouden zien!) Al met al een mooie belevenis en toch erg bijzonder om zo dicht bij echte walvissen te kunnen komen. Na deze tocht weer terug en met de camper richting Christchurch gereden waar we Lianneke (een nicht van Carli) ontmoetten en samen lekker uit zijn wezen eten. We zijn nog even door een gedeelte van de stad gereden waar je nog jaren de gevolgen van de aardbeving van februari dit jaar zult kunnen zien. Het episch centrum van de
beving bevindt zich in een gebied van stad wat momenteel in principe niet bereikbaar is voor anderen, dit gebied heet de Red Zone. Men kan alleen met een soort tour dat gedeelte in maar moet dan wel een handtekening plaatsen dat men dit doet op volledig eigen verantwoording omdat er nog altijd gevaar bestaat (er blijken tot op vandaag al meer dan 7000 naschokken te zijn waar genomen). Al met al is het momenteel erg heftig nog voor de betrokkenen en ook Lianneke gaat binnenkort haar huis gedwongen verlaten omdat het volledig is gescheurd, waarbij de achtergevel volledig schuin was komen te staan en het huis dus niet meer betrouwbaar was om in te wonen. Het noodgedwongen verhuizen geldt voor in totaal bijna 70.000 andere inwoners!
Na toch een goede nachtrust op het Holiday park in Christchurch (volgens ons zonder aardbevingen), gingen we eerst naar de Mi-Woollies fabriek, waar de voor ons en inmiddels ook enkele familieleden en vrienden, bekende en heerlijke sloffen voor in de winter vandaan komen. Deze werden door ons altijd via internet besteld, maar dit keer hebben we er in ieder geval alweer enkele in de shop van het bedrijf gekocht (en ze zitten weer heeeeerlijk). Wat folders mee genomen voor de thuisblijvers om weer bij te bestellen, en onze tocht vervolgt naar de westkust. We gingen daarbij over de Arthur Pass en deze ligt in een nationaal park. Onderweg zie je veel watervallen, en snel stromende riviertjes, en omdat het nogal regende was dat alles bij elkaar toch wel grillig en spannend – maar wel mooi. Helaas hebben we vanwege het slechte weer bepaalde vergezichten niet echt kunnen zien, maar ook dat kan gebeuren. We kwamen ´s middags aan in Hokitika. Deze plaats is bekend vanwege het bewerken en verkopen van allerlei jade sieraden en andere producten. Jade is een natuursteen (meestal groen), welke in de rivieren wordt gevonden en men maakt er zelfs grote kunstvoorwerpen van. In de jadefabriek in Hokitika hebben we ook het echte bewerken van deze stenen tot sieraden mogen zien en uiteraard draait het hierbij ook om het nadien aanbieden van de producten want daar leeft men tenslotte van. Ook zagen we nog een atelier van een glasblazer welke we ook even binnen gingen om zijn specialiteiten en werkzaamheden te bewonderen.
Nadien zijn we weer met de camper naar een camping gereden waar we hebben gegeten in de camper vanwege de aanhoudende regen, en ook nog wat tv gekeken; luxe nietwaar? ’s Avonds dit reisverslag geschreven en op onze site gezet. Daarna ons “King size”- bed weer opgemaakt en toen naar bed.

Groetjes,
Carli en Maria