Het midden en zuiden van het Noordereiland

Het midden en het zuiden van het noorder eiland in Nieuw Zeeland:
Na deze aparte ervaring bij Hot Water Beach gingen we weer verder met onze trip. Onze plannen waren om via de noordkust en oostkust naar Napier te gaan. Maar halverwege besloten we om toch anders te gaan rijden. Bij Tauranga gingen we richting het zuiden. We reden door ’n afwisselend landschap: bergen die erg kaal waren, afgewisseld door prachtige bossen, dan weer grote vlaktes met daarop grazende koeien en of schapen. Onderweg meestal de dagelijkse boodschappen doen bij ’n Count Down of New World (beide vergelijkbaar met een grote Albert Heijn). We stopten onderweg in een klein stadje ergens bij een parkje daar om een bakkie troost te nuttigen. Even later kwam er een ietwat oudere man naar onze camper gelopen en hij vroeg ons of we uit Nederland kwamen! Dit konden we dus bevestigen, en wat bleek? Hij was al in 1953 geémigreerd uit Holland en hij had een hoop te vertellen. (Was wel ontzettend rauw Engels maar we konden er toch wijs uit). Hij had nog een halfbroer en- zus in Nederland wonen, en de halfzus had via het programma Spoorloos een onderzoek naar hem gedaan en hem dus uiteindelijk in N.Z. opgespoord. Hij was daarom ook in een uitzending te zien geweest, het blijkt dat we in deze reis de tv – sterren (nou ja .. sterren), aantrekken! Na dit gesprek maar weer verder naar Taupo. Dit stadje is bekend omdat het aan het grootste meer van Nieuw Zeeland ligt, maar vooral ook weer vanwege de vulkanische activiteiten die er optreden. Toen we vlakbij Taupo waren dachten we de dampen al te zien, maar deze kwamen van een fabriek, ach een mens kan zich vergissen! Toen we op de camping aankwamen, regende het wat, maar op zich was dat niet erg want we moesten toch koken en eten. ’s Avonds meestal enkele spelletjes Triominos en dan toe aan onze nachtrust.
De volgende dag gingen we de Huka Falls bekijken. We liepen vanaf de camping richting een rivier, en volgden daar een pad wat door het bos loopt en met stukken ook weer langs deze rivier. Onderweg kwamen we ’n zijriviertje met watervallen tegen, hier zaten mensen in het water en wat bleek; het water was daarin circa 40 tot 50 graden warm (zelfs het water wat via een watervalletje naar beneden kwam). Dit riviertje wordt dan ook de Hot Water Stream genoemd. Na ca. 1 ½ uur wandelen kwamen we tenslotte bij de Huka Falls. Dit is een waterval met wel niet zo’n groot hoogteverschil maar het gaat toch met “donders”- geweld mede veroorzaakt doordat het ook nog eens door een nauwe kloof van ca. 10 meter breed stroomt. Een machtig gezicht dat wel. Lekker wat genoten van deze plons, en weer de tocht terug gelopen. Opnieuw bij de Hot Water Stream maar dit keer toch ook maar eens de schoenen uit, en heus je kon het amper lijden aan je voeten.
Op de camping de camper opgehaald en ’s middags naar de Craters of the Moon, ’n heuvelachtig en groot park, waar de dampen en de rook uit de spleten uit de bodem komen. Ook zagen we daar diverse “blubberende” poelen / “moddergaten”, in kleine vijvertjes. Men moest zich houden aan de regels om beslist op een kunstmatig aangelegd houten wandelpad te blijven omdat er op andere plekken spontaan nieuwe explosies zouden kunnen ontstaan.
Hierna weer verder en ditmaal richting Tongario National Park, hier overnacht en de volgende dag naar het meest bekende skigebied van N.Z. Whakapapa geheten. Dit is het skidorp en daar hoopten wij nog met de stoeltjeslift mee naar boven te kunnen gaan naar de top van de met eeuwige sneeuw bedekte berg. Helaas deze lift was buiten werking, maar de indruk van deze berg, heel erg ruw met rotsblokken overal, alles bruin en zwart en erg grauw maar het was wel bijzonder. We zagen nog ergens op t.v. zo’n koele impressie van de echte waaghalzen die met hun snowboards van deze berg afglijden en dan sprongen maken van wel 20 meter en zo de weg met een rotvaart naar beneden vervolgen (loopt volgens ons niet altijd goed af want er steken zoveel rotsen hier en daar uit de sneeuw naar boven uit).
We reden terug naar Taupo en hoe dichter we bij deze stad kwamen hoe beter het weer gelukkig weer werd. Op de camping aangekomen, was het zo lekker dat we konden gaan zwemmen. Men had zelfs een verwarmd bad, dus dat was genieten. Carli had ’s morgens nog in de sneeuw gelopen, en dezelfde dag dus ’s avonds zwemmen in het zwembad.
De volgende dag (inmiddels donderdag 17 november), gingen we van het midden van het noordereiland naar de oostkust. We gingen naar Napier. Deze stad werd in 1931 getroffen door een aardbeving en daarbij ook nog eens een grote brand, ( in Nieuw Zeeland vinden ieder jaar alleen al ca. 1500 aardbevingen plaats – helaas dus ook soms wat grotere). Napier is opnieuw opgebouwd en destijds besloot men om dit te doen in de zogeheten Art- Deco stijl, wat inhoudt dat de vorm vaak erg strak van lijnen is, maar ook met bijzondere details. Meestal hebben de gebouwen ook nog eens pastel- achtige kleuren. Na de bezichtiging van de stad, nog even naar het strand gelopen. In plaats van het gebruikelijke zand blijkt dit hier alleen maar te bestaan uit fijne zwarte grind, erg apart.
Vervolgens doorgereden naar Hastings naar ’n Top 10 Holliday park, en daar de was maar weer eens gedaan (zou wat zijn als je dat niet meer hoefde te doen of als je dat zou afleren en oh wé als je dan weer terug in Geffen bent?)
De volgende ochtend ontbijt in de camper, wat dit keer wat tegen viel; want meestal kunnen we dit buiten doen maar nu was het wat te koud. De zon scheen wel, maar het waaide erg hard. Vervolgens aangereden richting Wellington (hoofdstad van N.Z.), dit werd een lange rit van wel 300 km. Onderweg ’n heuvelachtig landschap, grote open vlaktes met stukken door een nationaal park met bergen en bossen en de bekende slingerwegen (advies snelheden in bochten 25 km/ uur). Onderweg zagen we een bord met de aanduiding Stone Henge, en aangezien we daar in Engeland vorig jaar ook al eens naar waren wezen kijken (reusachtige stenen uit eeuwen geleden waarvan men niet weet hoe deze daar in die opstelling zijn gekomen destijds), besloten we om de vergelijking dan maar eens te gaan maken. Het bleek een door mensenhanden recentelijk aangelegde stenen constructie waarbij de diverse losse keien (ca. 4 meter hoog) dusdanig waren opgesteld dat de schaduw van de opkomende zon op de grond aangaf welke jaargetijde het was, en dit ook nog samen met een typische uitleg over hoe of deze schaduw ook nog aangaf welk sterrenbeeld in welke periode van toepassing zou zijn. Al met al de hogere astrologie en die was niet geheel (of geheel niet) aan ons besteed.
Aangekomen in Wellington toch ook nog even de stad in gereden en wat rond geneusd. Sommige dingen herkenden we nog van 4 jaar geleden maar aangezien we aan de kade liepen waar we vorige keer niet geweest waren was dat toch ook wel weer leuk. Allerlei terrasjes met mensen die op de vrijdagmiddag met een borrel het weekend in willen luiden. Iets wat de politie ook beseft want toen we na afloop de stad weer uitreden moest Carli blazen (andere manier hier in NZ. want hij moest in een soortgelijk blaasapparaat hardop tot 10 tellen – dit deed hij in het Engels en zonder alcohol op dus dat liep zonder problemen af!!!) Overnachten op een top 10 Holiday Park en dan morgen naar het Zuider-eiland.

Groetjes,
Carli en Maria.