Het midden van het Zuidereiland

Het midden van het Zuidereiland in Nieuw Zeeland:
Na Hokitika gingen we richting Franz Josef Glacier. In Hokitika hadden we de nacht in een Kiwi Holiday Park doorgebracht, en die zijn toch echt beduidend minder van kwaliteit dan die van de Top 10 parks; gewoonweg minder goed onderhouden, ’s nachts geen verlichting, geen verwarming in de toiletgebouwen, kortom niet wat we eigenlijk toch wel graag hebben (verwend als dat we zijn!!) Ons reisverslag hebben we trouwens wel op een internetkiosk daar met een computer op onze site geplaatst. Dus lekker op weg naar de Franz Josef Glacier (gletsjer). Onderweg reden we een flink stuk vlak langs de Westkust en dan weer een stuk door het regenwoud. Ook reden we langs immens grote weiden, waar steeds zeker een 300 tal koeien bij elkaar lopen, (waarschijnlijk niet verstandig om nog grotere aantallen bij elkaar te hebben i.v.m. ziektes etc.). Ook zie je erg vaak grote vlaktes waar erg veel schapen (Nieuw Zeeland heeft 4,5 miljoen inwoners maar beslist meer dan 20 miljoen schapen) aan het grazen zijn.
In Franz Josef Glacier aangekomen, lazen we een advertentie over de Glacier Hot Water Pools, dus daar gingen we eens een kijkje nemen. Het bleek niets anders te zijn dan een soort sauna in te houden, waar je dan een plekje kon huren, niet aan ons besteed dit keer. We waren vorige keer ook al in dit dorp geweest, en hadden toen ook daadwerkelijk de ijsgletsjer beklommen met een tourgezelschap. Deze middag zijn we er nog wel naar toe gewandeld maar daar lieten we het dit keer bij. De tocht naar deze Franz Josef gletsjer gaat over een wandelpad, wat vervolgens uitmondt in een brede uitloop van de gletsjer dat inhoudt dat er alleen maar stenen, grind, rotsblokken en grote keien liggen waarover je redelijk kunt lopen. Zover als je dus kunt kijken niets dan stenen, alvorens uiteindelijk in de buurt van de sneeuw – ijsmassa aan te komen. Overigens kun je dat punt vanwege de veiligheid maar tot op een 100 meter afstand benaderen, en omdat je dat dan alleen maar weer mag onder begeleiding van een gids, (lees; er moeten ook centen van de toeristen in het laatje komen nietwaar? Want het onderhoud en dergelijke moet toch ergens van betaald worden.) Overigens was het jammer dat het regende, maar toch het blijft een indrukwekkend gezicht met al dat ijs en dan wetende dat deze door de jaren heen steeds dan weer in grootte toeneemt en dan weer afneemt, iets wat op allerlei borden werd aangegeven in welk jaartal de voet van de gletsjer op een bepaalde lijn zich bevond. Na deze tocht hadden we wel een drankje verdiend, (blijkt eigenlijk elke dag te gebeuren want deze handeling is n.l. van een repeterende aard maar toch, het blijft wel een goede gewoonte!) Dit keer nuttigden we het drankje maar eens in een lokale bar.
De volgende dag zo rond 10.00 uur weer aangereden en naar de andere gletsjer gereden (Fox Glacier), 25 km verderop. Onze wandelschoenen weer aan gedaan en ook deze bewonderd, eentje die zeker zo mooi bleek te zijn als de Franz Josef, veel stenen, hoge bergen en watervallen. Na deze wandeling weer op weg, met de camper en in het plaatsje Haast wat brood gegeten langs het strand. Wat opviel hier waren de stapeltjes met stenen, met daarop allerlei opschriften, geschreven door bezoekers. We hebben dus ook maar een mooie witte steen gezocht en onze namen erop geschreven, de datum en een groet erop gezet, en vervolgens op een stapeltje erbij gelegd. Vervolgens weer verder landinwaarts, en nu vele bergen met eeuwige sneeuw, bossen en rivieren. Een weg met vele beklimmingen en afdalingen richting Wanaka. Op een bepaald moment kregen we een uitzicht over Lake Wanaka; een prachtig blauw meer, omringd door hoge bergen met dus die eeuwige sneeuw. Na ongeveer 20 km er langs gereden te hebben kregen we aan onze andere kant opeens ook eenzelfde soort meer, Lake Haweka geheten, echt bijzonder een dergelijk uitzicht aan 2 kanten. Even wat koffie gedronken en van dit unieke uitzicht genoten. Hierna weer verder totdat we het bordje Puzzleworld zagen. Hier moesten we even naar binnen. Op de tafels in dit café/restaurant, liggen allemaal spelletjes, tangram, kubus draaien, enz.. Ook zijn er allerlei rare waarnemingen te maken bijv. een muur van een toiletruimte waarbij het lijkt dat je voorover valt, maar dat is allemaal bedrog. Ook buiten kun je foto’s maken waarbij je dan een trucage kunt doen en het dan lijkt alsof je een omgevallen toren met maar 1 hand omhoog houdt. Hierna het dorpje bezichtigt en toen naar de camping.
De volgende dag naar het plaatsje Oamaru. We reden door opnieuw een totaal ander landschap dan voorheen. Bruine bergen dit keer, het leek wel op een woestijn. Geen bomen, en maar weinig vogels en andere dieren. We kwamen rond 14.00 uur aan en hebben toen het mooie stadje bezichtigd. In Oamaru zijn nog vele historische gebouwen. Als je door bepaalde straatjes heen loopt, waan je je wel 100 jaar terug in de tijd. ’s Avonds zijn we nog naar ’n uitzichtpunt geweest waar we een tiental Yellow Eyed pinguïns (gele ogen), hebben gespot; eentje van wel heel dichtbij, deze zat verscholen in wat struiken precies onder ons plekje. Een grappig gezicht wanneer die pinguïns uit de branding ineens het strand op komen en dan met dat typische gewaggel over het strand de bosjes inlopen.
De volgende ochtend wat later opgestaan want we hadden pas rond 13.00 uur bij Gerdine (een nicht van Carli) in Dunedin, afgesproken. Een eitje gebakken en lekker in het zonnetje gegeten. Daarna
over een kustweg naar Dunedin dus. Onderweg kwamen we langs de Moeraki Boulders (een twintigtal volledige ronde stenen met wel een doorsnede van ongeveer 2 meter) en deze liggen dus zo maar binnen enkele meters van elkaar op een bepaald punt op het strand. Een en ander geheel onverklaarbaar, alleen de oorspronkelijke bewoners (Maori’s ) hebben er een bepaald verhaal over gemaakt hoe of dit door “geesten” zou zijn gedaan?!!! Overigens liep er daar ook nog een verdwaalde zeehond op het strand en ook deze kreeg veel bekijks.
’s Middags werden we door Gerdine en haar zoon Tenson, geweldig ontvangen. Met hun beiden deden we een rondrit door de stad. We gingen naar een uitzichtpunt op een heuvel met uitzicht over de gehele stad, waarbij we ook nog eens langs (dus niet over), de meest steile straat van de wereld met een stijgingspercentage van wel 35% !!! kwamen. Naderhand naar de boulevard geweest en de zee was zo wild dat je zelfs op de boulevard (5 meter hoger gelegen dan het water), toch nog nat kon worden – zo knalde het water tegen de kademuur. ’s Avonds had Gerdine heerlijk voor ons gekookt en onder het genot van een biertje en een wijntje hebben we nog heerlijk zitten kletsen. En toen lekker onder de wol, want Gerdine moest de volgende dag weer gewoon gaan werken (wat hebben wij het toch goed).

Groetjes

Carli en Maria