Het zuiden van het Zuidereiland

Het zuiden van het Zuidereiland in Nieuw Zeeland:
Maandagmorgen waren we al vroeg opgestaan. We dronken met Gerdine en Tenson nog ’n kop koffie en daarna moesten zij gaan werken en naar school. We hebben bij Gerdine vervolgens gedoucht en de boel daar afgesloten, en toen aangereden richting het zuiden. We wilden die dag de Catlins gaan bezichtigen. Dit is een gebied met prachtige watervallen, gele stranden en hoge kliffen en geheime grotten. We reden via Milton en Balclutha naar Owaka en namen daar een smal kustweggetje en kwamen bij de “track” naar Jack’s Blowhole. We liepen langs en door de weilanden ’n klif omhoog en op het eind keek je dan in een gat tussen twee enorme kliffen waar zich ca. 55 meter lager een verbinding met de zee bevindt waaruit regelmatig het binnenstromende water met enorme stuwkracht omhoog spat. Ondanks dat het wat regende was deze tocht zeer beslist de moeite waard om te doen.
Daarna weer verder gereden naar de Purakaunui Falls. Weer ’n wandeling door een erg mooi bos gemaakt, welke dus uitkwam bij de waterval. Dit keer niet zo’n erg hoge maar wel een brede. Opmerkelijk feit was dat we onderweg in totaal ongeveer 10 personen tegenkwamen, en waarbij we ons op deze plek dus op de meest grote afstand van Geffen bevinden tijdens onze reis, en dat er met ons samen, in dit geval toch nog 6 personen ook uit Nederland kwamen. (Je komt ze dan ook echt overal tegen die medelanders). Aansluitend zijn we ook nog langs de Porpaise Bay gereden om de zogeheten Hector-dolfijnen, (zwart-wit en betrekkelijk klein), te spotten, maar helaas we kregen er geen eentje te zien. En ook de geheime grotten blijven voor ons geheim, want ook die troffen we niet aan.
’s Avonds overnacht op ’n camping in Invercargill, de volgende ochtend deze stad nog wat verkent en wat boodschappen gedaan (getooid in onze korte broeken een heuse kerst-cd van Michael Buble gekocht om alvast in de kerststemming te komen). Daarna weer op weg met de camper. We reden de Southern Scenic Tourist Route. Onderweg gestopt bij Gemstone beach waar op onverklaarbare wijze allemaal stenen op het strand aanspoelen en de dag erna weer allemaal blijken te zijn meegesleurd de oceaan in. Overigens bevonden we ons hier ongeveer op een punt waarbij dus aan de andere kant van die oceaan naar het zuiden toe, zich de Zuidpool bevindt; echter die kun je toch echt niet waarnemen hahaha.
De volgende stop was bij Suspension Bridge en dit is 1 van de oudste bruggen van Nieuw Zeeland (uit 1899). Onderweg brood gegeten in de camper wat toch steeds erg gemakkelijk is, (je hebt gewoon je hele huis bij je). Als je op ’n mooie plek bent, dan stop je, smeert je brood en ondertussen geniet je van de omgeving. We waren om ca. 17.00 uur in Te Anau op de camping (Top 10). We maakten daar kennis met de buren (Kiwi’s want zo noemen de Nieuw Zeelanders zichzelf), en zoals we dat gewoon zijn met onze buren (zo leert het verleden en het heden), draaide dat uit op een erg gezellige borrel!!
De volgende dag hadden we een tocht geboekt naar de Doubtful Sound. Deze baai werd zo genoemd door kapitein Cook toen hij deze voor het eerst invoer, en koos deze naam omdat hij niet zeker was (doubt), of hij er wel doorheen zou kunnen varen. Hiervoor moesten we eerst een twintigtal kilometer rijden om bij de opstapplaats in Manapouri te komen. Daar vertrokken we met een snelle boot eerst over Lake Manapouri, een tocht van ca. 50 minuten. Daarna verder met de bus. Je bent dan op een soort eiland, met alleen maar grindwegen en waar in totaal uitsluitend een 5- tal bussen van de organisatie welke deze tochten verzorgt rijden. We moesten hierbij over een hoge pas (de Wilmot pas) best wel spectaculair op een dergelijk gravelweg, en de stuurmanskunst van de chauffeuse werd flink op de proef gesteld. Na een uurtje rijden kwamen we bij het volgende water van deze tocht aan; de Deep Cove welke uiteindelijk uitmondt in de Doubtful Sound. Hier opnieuw weer op een boot en toen een tocht van wel 3 uur tussen de fjorden en hoge bergen met eeuwige sneeuw en watervallen. Een prachtig stuk natuur wat dus met recht tot een werelderfgoed is aangewezen. Uiteindelijk vaart de boot dusdanig ver dat we zelfs nog bij de monding van de fjorden een stukje op de Tasmanzee hadden gevaren. Dit was vanwege de golven weer spectaculair natuurlijk. Bij dit punt aangekomen zagen we ook weer zeehonden, zeerobben en pinguïns welke zich graag ophouden bij de eilanden welke in de monding van dat water liggen. Toen weer terug, met de boot en opnieuw de bus. We kregen ook nog een rondleiding in de Manapouri waterkrachtcentrale. Deze waterkrachtcentrale is geheel onder de grond gebouwd; er wordt hierbij gebruik gemaakt van het natuurlijke verval tussen enkele grote meren en de Tasmanzee, waarbij per seconde in totaal 500 m3 water met een vaart via een buizenstelsel door enkele turbines stroomt. Er wordt dusdanig veel stroom opgewekt dat men daarbij in de behoefte van meer dan 300.000 huishoudens kan voorzien. De rit ging per bus door een spiraalvormige tunnel naar een 200 meter dieper gelegen station, en dat was enigszins grillig en spannend, waarbij het station deed denken aan een James Bond film met een gigantisch grote ruimte waarin een 7-tal turbines was opgesteld met daar tussendoor lopend diverse technici welke voor het onderhoud zorgden. De bedieningskamer –controlekamer ligt overigens 200 meter hoger op de berg van waaruit alles wordt bestuurd. Al met al een indrukwekkend gezicht, en toch maar mooi even meegepikt op deze reis. Hierna weer met de boot terug naar Manapouri. Deze dag was echt reuze geslaagd, en met al die prachtige vergezichten, en dat alles onder een prachtig strak blauwe hemel, een geweldige belevenis. Zowaar misschien wel de mooiste dag van onze gehele trip maar dat is nou eenmaal moeilijk te bepalen met al die belevenissen. Die avond weer overnacht in Te Anau op dezelfde camping.
De volgende ochtend, donderdag 1 december, heerlijk buiten in het zonnetje ons het ontbijt laten smaken. Toen weer aangereden richting Queenstown, wat het einde van onze camper-reis betekent, omdat we deze daar in moeten leveren. Onderweg kwamen we weer de weilanden met schapen, koeien en herten tegen. Ook het landschap weer erg afwisselend met bergen dan weer begroeid met in bloei zijnde brem, en dan weer kale bergen met eeuwige sneeuw. Je komt dan langs sloten, beekjes, (elke kreek heeft wel haar eigen naam “Edgar’s creek”, “Steven’s creek”; het blijkt zo te zijn dat je “eigenaar” van een dergelijk kreek kunt worden en er dan ook je naam aan kunt geven!) en rivieren. Aan het einde van deze reis kwamen we bij een meer aan: Lake Wakatipu, waarlangs je bijna 40 km blijft rijden, opnieuw een meer met een prachtige blauwe gloed, totdat we dan bij Queenstown arriveerden. Ons laatste Top 10 Holiday Park, genaamd “Creeksyde” boekten we (telkens ongeveer Euro 25 per nacht), en is gelegen aan ook weer een kreek. De beheerders ervan zijn van Nederlandse afkomst en op het hele park zijn allerlei oude boerenwerktuigen te vinden (hangen aan muren, of staan zomaar ergens op een plekje), wel leuk en sfeervol lijkt wel een beetje op “Effe noar Geffe”, dus we voelden ons er al gauw op ons gemak. ’s Middags de stad nog in geweest, wat winkels bekeken, wat dingetjes gekocht, wat langs het meer gewandeld en maar weer een lekkere cappuccino genuttigd. Die nacht doorgebracht voor de laatste keer in ons kingsize- bed, en de volgende dag al onze spullen ingepakt, onze camper extra goed gepoetst, de tanks met gas en diesel nog vol gedaan, en de camper ingeleverd. Gelukkig dat Jane (de nicht van Carli), ons bij de verhuurder van de camper op komt halen, en ons mee neemt naar haar geweldige huis in The Middle of Nowhere (regio Clyde en Alexandra) alwaar we bij haar nog enkele dagen zullen logeren en waar we de rest van de familie allemaal hopen te ontmoeten; opnieuw iets om naar uit te zien!!
Groetjes
Carli en Maria